pomnik.jpg
 | pomnik.jpg Rozmiar 19 KB |
Bitwa pod Grunwaldem – jedna z największych bitew w historii średniowiecznej Europy (pod względem liczby uczestników)[potrzebne źródło], stoczona na polach pod Grunwaldem 15 lipca 1410, w czasie trwania wielkiej wojny, między siłami zakonu krzyżackiego wspomaganego przez rycerstwo zachodnioeuropejskie (głównie z Czech, z wielu państewek na Śląsku, z Pomorza Zachodniego i z pozostałych państewek Rzeszy), pod dowództwem wielkiego mistrza Ulricha von Jungingena, a połączonymi siłami polskimi i litewskimi (złożonymi głównie z Polaków, Litwinów i Rusinów) wspieranymi lennikami obu tych krajów (Hospodarstwo Mołdawskie, Księstwo Mazowieckie, Księstwo Płockie, Księstwo Bełzskie, Podole i litewskie lenna na Rusi) oraz najemnikami z Czech, Moraw i z państewek ze Śląska oraz uciekinierami ze Złotej Ordy[3] i chorągwiami prywatnymi (między innymi chorągiew z Nowogrodu Wielkiego księcia Lingwena Semena), pod dowództwem króla Polski Władysława II Jagiełły.
Bitwa ta zakończyła się zwycięstwem wojsk polsko-litewskich i pogromem sił krzyżackich, nie została jednak wykorzystana dla całkowitego zniszczenia zakonu.
Już z odległości kilku kilometrów widoczny jest pomnik i metalowe maszty usytuowane na najwyższym wzniesieniu terenu, zwanym Wzgórzem Zwycięstwa. Z pomnika granitowego graniastosłupa, spoglądają dwie twarze rycerzy osłonięte częściowo hełmami z przysłonami. Stojące obok 30-metrowe maszty z metalowymi proporcami ze znakami wojskowymi Polski i Litwy symbolizują chorągwie, które zatknięto po zwycięstwie na zdobytym obszarze wroga. Zespół pomnikowy zbudowany został w 1960r. dla upamiętnienia 550 rocznicy bitwy,